DDA

2010-02-08 21:19
DDA – jest to skrót oznaczający Dorosłe Dzieci Alkoholików czyli dorosłe osoby, które wyrastały w rodzinach dysfunkcyjnych, gdzie jedno z rodziców, bądź oboje nadużywało alkoholu.

Jest to również nazwa używana na określenie samopomocowych grup wsparcia powstałych na podobieństwo grup Anonimowych Alkoholików. Pierwsze grupy DDA powstały w Stanach Zjednoczonych w latach 70 ubiegłego stulecia, a dyskusję o tym, że wieloletnie życie z uzależnionym powoduje zmiany w psychice domowników rozpoczął w 1979 amerykański tygodnik Newsweek publikując pierwszy popularny (nie naukowy) artykuł na ten temat. W 1983 roku w USA powstało Narodowe Stowarzyszenie Dzieci Alkoholików .  Jego intencją było uświadomienie opinii publicznej, że osoby z rodzin alkoholowych borykają się z ogromnymi problemami, które – jako, że osoby te zachowują się w sposób aprobowany społecznie – pozostają niezauważone. W Polsce jako pierwszy podjął profesor Jerzy Mellibruda w latach 80, a jesienią 1986 roku powstała pierwsza grupa DDA . Jerzy Mellibruda opracował również program pracy z DDA oparty na 12 krokach AA. Z długoletniego doświadczenia i badań profesora wynika przerażający wniosek – wedle jego szacunków 40 % dorosłej populacji Polaków to Dorosłe Dzieci Alkoholików. Każdy zatem, często o tym nie wiedząc zna kilka takich osób. Dlatego – aby im pomóc i zrozumieć, - warto wiedzieć z czym się borykają. A oto niektóre ich problemy:
  •  trudności w kontaktach międzyludzkich, relacjach z partnerem, 1/3 zawieranych przez nich małżeństw kończy się rozwodem;
  • kłopoty z odnalezieniem się w roli rodzica;
  • depresje;
  • niskie poczucie własnej wartości, wynikające z emocjonalnego zaniedbania;
  • zgadywanie, które zachowania są normalne,
  • kłopoty z realizacją planów, przeprowadzeniem zamiarów do końca, wytrwaniu w decyzjach,
  • nieumiejętność pełnego przeżywania radości, nieskrępowanej zabawy, traktowanie wszystkiego – w tym siebie - bardzo serio,
  • nieadekwatne reakcje na zmiany oraz sytuacje na którymi nie mają kontroli,
  • skrajności: nadodpowiedzialność lub zupełna nieodpowiedzialność,
  • impulsywność,
  • lojalność nawet, gdy posiadają dowody że druga strona na nią nie zasługuje,
  • poczucie, że różnią się od innych ludzi, zatem w każdej grupie czują się niezręcznie,
  • często w poszukiwaniu satysfakcji oddają się nieskutecznym, nałogowym zachowaniom : nadużywają ludzi, seksu, substancji psychoaktywnych, pieniędzy etc.
  • oceniają się okrutnie i bezlitośnie.



A nade wszystko zapytują: Gdzie się podziało moje dzieciństwo?

Powrót

Wyszukiwanie

© 2009 Wszystkie prawa zastrzeżone.